“زمینٍ دَق”

نقاشی‌های علی ضابطی کاوشی تاثیرگذار در تنهایی، درون‌نگری وارتباط انسانی را ارائه می‌دهند. او با به تصویر کشیدن پیکره‌هایی پرُپرداخت ودقیق - اغلب جوانانی در حالتی از سکون و تأمل - و با استفاده از تضاد چشمگیر مداد سیاه بر روی بوم سفید، به بیان احساسی عمیق دست می‌یابد. پیکره‌های تنها وخیره به دوردست، مفاهیمی چون دلتنگی و بیگانگی را القا می‌کنند که در فضایی وسیع و خالی تشدید می‌شوند. زبان بصریِ ساده اما عمیق ضابطی، بازتابی است از جهان درونی سوژه‌ها وزمینه‌های اجتماعی و سیاسی گسترده‌تری که در آن زندگی می‌کنند.